Column Stephan Nijst: Vijf jaar voorwaardelijk
Horeca Algemeen Dit was een titel die ik bedacht toen ik de uitdaging in 2015 kreeg van een uitgever van een culinair tijdschrift.De uitdaging was om binnen een maand een boek(je) te schrijven. Nu 5 jaar later is het echt de tijd om de balans eens op te maken. Voor diegene die denken hmmm ik ken deze kok ergens van dan is het even diep graven maar dat kan kloppen. In 2008 hebben mijn vrouw en ik meegedaan met een TV -programma. In dat programma kregen wij de uitdaging om een restaurant op te zetten in 8 weken. Vier koppels vier steden, wij in seizoen 2 en uiteindelijk zijn er 3 seizoenen geweest van het programma. Winnen deden we niet maar een horecazaak starten was onze insteek. 2008 was ook het jaar dat in augustus de medewerkers van de Amerikaanse bank met een kartonnen doosje met eigendommen het gebouw uitliepen. 2008 was het begin van de “economische Crisis”.
Daar waar het programma stopte begon voor ons de kans om te mogen “overleven”als eigenaar van een horecazaak. Nee we hebben niks gekregen, we hebben ook een ondernemersplan moeten schrijven, investering plan moeten maken, prognoses moeten schrijven, en leningen moeten aangaan. (Niet wetende dat er een crisis om de hoek kwam)
In 2010 gingen wij (een VOF) failliet… het lukte niet meer en de investering nekte ons t.a.v. de omzetten. Logisch we hadden nog totaal geen spek op de botten. Het echte overlevings avontuur begon pas in 2010. Wij (een jong gezin met 1 dochter en 1 dochter op komst) waren niet zeker meer van onze financiële toekomst. En gingen zowel persoonlijk als zakelijk failliet, onze oudste dochter kreeg de diagnose in het Autisme Spectrum Stoornis en mijn moeder was ongeneeslijk ziek. Graag wilde wij de sanering in (1-3 jaar leven op bijstand niveau) maar we zaten in het faillissement en ons koophuis kregen we aan de straatstenen niet kwijt. Dat resulteerde op 2 jaar faillissement en daarna nog 3 jaar bewindvoering in een sanering… 5 jaar dus. Ook goede dingen gebeurde, onze jongste dochter werd geboren, en als gezin werden we steeds hechter en in 2015 werd ons een “schone lei”verleend en het restaurant waar ik toen werkzaam was werd bekroond met een Bib Gourmand. Ons gezin is nog steeds de basis wat mij nooit is afgenomen in deze periode, letterlijk alles aan bezit is in de boedel terechtgekomen en verkocht en verdeeld over de schuldeisers, maar de kracht van ons gezin is niet in euro’s uit te drukken. Echter is de nasleep van ons avontuur erg lang geweest en eindigt deze op het moment dat ik dit mag schrijven. Tien jaar na dato kunnen wij als gezin weer een stap maken naar de totale financiële regie, omdat wij failliet zijn geweest en ons huis “gedwongen “verkocht moest worden kregen wij na het verlenen van de “schone lei” in 2015 er nog een registratie van de BKR bovenop…10 jaar waarvan 5 jaar voorwaardelijk en geen vervroegde vrijlating.
Mensen deze tijden zijn bar, economisch moeten wij een pas op de plaats doen en wij allen zullen de komende periode een “voorwaardelijke” oplegging krijgen. Maar er zullen ook mensen opstaan en je de hand rijken om te helpen en te luisteren. Deze hand steek ik nu uit, wij hebben het meegemaakt en zijn vanuit de bodem van de put weer opgekropen. De komende periode zal allemaal onzeker zijn maar schroom niet om voor hulp vragen en wees en blijf transparant naar jezelf en naar anderen.
En als kok zijnde, ze kunnen veel van je ontnemen maar de ambacht zit in de man en dat kunnen ze niet van je wegpakken. “Don’t get inspired, BE inspired”
Stephan Nijst
